Gewoon ongewoon

Wat in mijn tijd ongewoon was, lijkt nu heel gewoon. Sporters bijvoorbeeld, gaan er tegenwoordig niet meer vanuit dat iets geregeld wordt, maar dat het geregeld is. Ze gaan er bijna vanuit dat als er hulpmiddelen bij een training nodig zijn, dat de coach daar wel in zal voorzien. Pas achteraf realiseren ze zich dat hun gewone gedachten, misschien wel wat ongewoon waren.

Het is natuurlijk makkelijk om de schuld bij de ander neer te leggen. Maar is dat wel eerlijk? Ik ben een goede coach, ik was een goed topsporter en ik wil altijd meer en beter. Ik heb een visie, ik weet waar ik heen wel en waar ik ga komen. Is het niet rechtsom, dan maar linksom, maar niets zal mij tegenhouden. In mij zit dus een motivatie om me door niets of niemand tegen te laten houden en te doen wat ik vind dat ik moet doen. Datgene waar ik in geloof en waar ik blij van wordt.Voor mij is het dus ondertussen de gewoonste zaak van de wereld om vooruit te denken, om zelf verantwoordelijkheid te nemen, om keuzes te maken en om vragen te stellen. Maar is dat ook voor anderen zo? Want, als je niet beter weet en je krijgt ongevraagd al antwoorden, heb je dan wel vragen?

In plaats van gefrustreerd te worden, van het in mijn ogen, passieve gedrag van anderen is het misschien beter om zelf eens wat vaker in de spiegel te kijken. Loop ik niet zover voorop met mijn visie en ambities dat anderen mij niet eens meer kunnen zien, laat staan volgen. Neem ik zaken voor vanzelfsprekend aan die ik veel beter zou moeten communiceren. ...En is datgene wat voor mij vanzelfsprekend is wel zo vanzelfsprekend voor anderen? Wat is eigenlijk de achtergrond van een persoon. Immers een andere input zorgt ook vaak voor een andere output. Kortom, misschien ben ik zelf wel wat ongewoon en neem ik teveel dingen voor gewoon aan...