Je hoort vaak dat de ‘second best’ diegenen zijn die wél de absolute top bereiken. Ik constateer dit ook, maar ik vind niet dat we dit maar voor lief moeten nemen. Ik vind dat de second best boven komt drijven voortkomt uit de onmacht van derden, o.a. coaches, om met een dergelijk talent om te gaan. Een toptalent is net als een hoogbegaafd persoon. Als ze niet voldoende prikkels krijgen die ze uitdagen, dan vervallen ze in afwijkend gedrag. Natuurlijk zijn ze zelf ook een deel verantwoordelijk voor wat ze kunnen en doen, maar ze zijn vaak hun tijd vooruit. Ze missen een stukje aansluiting met de maatschappij waarin ze leven, of worden er juist door beperkt. Bewust en onbewust heeft dat een enorme invloed op hun talentontwikkeling. Een coach zou dit moeten herkennen en het talent moeten begeleiden om zijn of haar USP’s te optimaliseren. Dit betekent dat je er als coach achter moet komen waar het talent naar toe wil, waar de drive zit. Dit wordt je niet altijd gezegd, maar je kunt er achter komen door in discussie te gaan. Door het talent aan te spreken op het gedrag dat het vertoond.
Een toptalent is niet te sturen, het stuurt zichzelf. Hij of zij weet allang waar het heen wil. Als dit besef bewust is dan kun je er naar vragen en dan wordt het je haarfijn uitgelegd. Als de richting vooral nog onbewust wordt bepaald, instinctief dus, dan heb je als coach de uitdaging om het onbewuste, bewust te maken. Door het talent de confronteren met zijn gedrag. Door grenzen aan te geven en te observeren hoe daar op wordt gereageerd. Een talent in het nauw maakt rare sprongen, maar springt altijd weer terug in de richting van zijn kracht, zijn talent dus. Subtiele prikkels kunnen bij het talent het beste naar boven halen.
Belangrijk in de begeleiding van talenten is dat ze het gevoel hebben en krijgen dat ze zelf de kapitein van het schip zijn. Ze doen het zelf. Geef ze dat gevoel. Geef geen antwoorden, maar stel vragen waarop het talent zelf het antwoord moet vinden. Wees als coach invloedrijk, maar onzichtbaar. Zorg dat het talent meer en meer intrinsiek gemotiveerd raakt. Het moet het zelf willen en het zelf doen.
De vergelijking tussen talentontwikkeling en het slijpen van een ruwe diamant is een mooie. Als er niet heel voorzichtig door de juiste persoon mee wordt omgesprongen is de diamant uiteindelijk waardeloos. Neem je er de tijd voor, laat je de diamant kiezen wat het wil zijn, ga je voor kwaliteit in plaats van kwantiteit en durf je een keer weg te lopen van je werk, dan is de kans op succes vele malen groter. Talentontwikkeling luistert heel erg nauw. Een verkeerd woord of een verkeerd getimede confrontatie kan al voldoende zijn om het talent een stille dood te laten sterven. Talentontwikkeling is het (on)zichtbaar en (on)bewust beïnvloeden van het talent. Het is zeker geen ‘quick win’, maar een ‘long time investment’.
De second best is in alle opzichten makkelijker te begeleiden. Ze luisteren, ze willen en ze hebben de discipline. Dat ze net dat extra beetje talent niet hebben, houdt ze niet tegen. Ze zijn zo enorm gemotiveerd dat ze er wel gaan komen. Voor de coach een ‘makkie’ vergeleken bij het toptalent. Maar beiden verdienen de aandacht en de allerbeste behandeling. En ga je voor exceptioneel, out of the box, vernieuwend, ja zelfs buitenaards, dan ligt jouw uitdaging bij het toptalent. Je zult ze niet altijd kunnen bijbenen in hun ontwikkeling of ze volledig begrijpen, maar dat is niet erg. Begeleid ze met zorg en aandacht!
Toptalenten zijn de pioniers van deze wereld. Hun tijd ver vooruit en vaak onbegrepen. Geef ze dat hele kleine beetje hulp en vertrouwen dat ze nodig hebben om hun belofte waar te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten